Een beetje warm, update 2
Door: Joost Tax
Blijf op de hoogte en volg Joost
07 Mei 2017 | Malawi, Nsanje
Voordat ik begin, wil ik zeggen dat ik niet alles kan opschrijven. Anders wordt het te lang en haakt de helft af.
Na de klok rond te hebben gevolgen en zitten te wachten kwamen we aan in het benauwde en warme Blantyre. Dat Malawiaanen heel relaxed zijn werd al snel duidelijk. We liepen vanuit het vliegtuig naar de paspoort controle. De mevrouw die de paspoorten controleerde zat ondertussen op haar telefoon. En de beveiliging er langs lag in een stoel te slapen.
De eerste nacht in Malawi hebben we overnacht in een backpackers hostel. Hiervan konden we nog genieten van een hamburger en lasagne. En dit hebben we ook gedaan.
De volgende dag werden we opgehaald door Paul, broer van William (hoofd van het ziekenhuis). Maar voordat we vertrokken zijn nog naar de supermarkt gegaan en hebben we een Malawiaans telefoon kaartje gekocht (om goedkoper te kunnen bellen/appen naar het thuisfront). 11:30 waren we eindelijk klaar voor vertrek richting Muona. En zou de veel beloven rit beginnen. Hans heeft met veel enthousiasme ons al veel verteld over de rit, en niks is er om gelogen. Het was waanzinnig. Door rivieren, bulten en kuilen. Ik keek mijn ogen uit.
Na een lange reis kwamen we 17:00 aan in Muona. Ik had echt het gevoel dat we in Afrika waren, dit kwam door de rit die we achter onze rug hadden en het weer natuurlijk (30 graden) en Nederland lag in één keer heel ver weg. Maar we werden ontvangen met de woorden: ‘goedemiddag’ en ‘een beetje warm.’ Dit waren de woorden van William, hij kan een beetje Nederlands. We schoten in de lach omdat we in het Nederlands werden ontvangen. Raphael (hoofd personeel zaken van het ziekenhuis) was ook aanwezig en heette ons ook welkom. We kregen meteen het gevoel dat we welkom waren. Dit deed mij goed. Na even gepraat te hebben zijn we snel naar ons huisje gegaan. Want we waren kapot.
Het huisje is vrij degelijk, alles is aanwezig om prima in te kunnen verblijven. Zie foto’s en oordeel zelf.
De volgende dag hebben we een rondleiding gehad door het ziekenhuis door Shelia (hoofdverpleegkundige). Alles is gelijkvloers en het zijn eigenlijk verschillende gebouwen die met opengangpaden verbonden zijn.
Ook hebben we rond rit gehad van Raphael door Muona. Hij heeft ons met zijn 27 jaar (!) oude pick up auto rond gereden. Ik sta van te kijken dat een 27 jaar oude auto het hier kan vol houden, want de auto´s lijden veel op dit terrein. Ik zat langs Raphael. Met mijn beste Engels (wat niet fantastisch is) hebben we toch nog veel kunnen praten. Zo hebben we het gehad over de verschillen in Nederland en Malawi, het auto rijden in Malawi en over zijn baan en waar hij vandaan komt. Dat maakte indruk, want Raphael komt uit een gezin, waar niet elke dag eten was. Hier was simpel weg geen geld voor. Ze leefde echt per dag en konden niet verder kijken. Toch heeft Raphael zich omhoog weten te werken tot een goede baan met een mooi huis en een gezin. Maar vooral de manier waarop. Omdat er geen geld was voor eten was er ook geen geld voor onderwijs. Dus Raphael ging werken voor een geitenboer, in ruil voor zijn arbeid kreeg hij een geit, en met die geit heeft hij onderwijs kunnen betalen. In één woord respect! Dat je uit z’n uitzichtloze situatie tot zo iets kan werken.
Na een weekend rust gehad te hebben, kon ik en Noah eindelijk beginnen op de verloskamers. Mijn eerste indruk was: wat primitief in vergelijking met Nederland. Maar eigenlijk kun je het op geen enkele front vergelijken met Nederland. Ik probeer zo min mogelijk de vergelijking te trekken met Nederland en Malawi. Het is gewoon een compleet andere wereld. Bijvoorbeeld de omgang met de patiënt is ook anders, de patiënten worden alleen op medisch gebied behandeld en het psychosociale wordt achterwegen gelaten. Ook in de ziekenhuis is alles zo relaxed, wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Dat is in Nederland het tegenovergesteld. Maar nu stop ik met vergelijken.
De eerste dag was erg rustig. We hebben moeders en kinderen gecontroleerd op vitale functies (temperatuur en bloeddruk) en nabloedingen, zodat ze met ontslag kunnen. We hebben een stuk of 20 moeders en baby’s gecontroleerd. Dit gebeurde allemaal met één dezelfde okselthermometer en één bloeddrukband, zonder dit schoon te maken tussen door, want dat kost ook weer geld.
De bevallingen gebeuren in een ruimte van 5 bij 4 meter. Hier staan twee bedden waarop vrouwen kunnen bevallen. Deze twee bedden worden gescheiden door een gordijn. In dezelfde ruimte staat het zuurstof generator voor baby’s die extra zuurstof nodig hebben. Dit was een aandoenlijk beeld overigens, want er zat een moeder de hele week (!) op de betonnen vloer met haar kindje in haar handen bij de zuurstof generator. Want het kindje had extra zuurstof nodig. Op een of andere manier kon het kindje op zich zelf niet voldoende zuurstof opnemen. Maar de oorzaak konden ze niet achter halen.
De eerste bevalling liet zich wachten tot de tweede dag. De baby die geboren werd, was een prematuur. De baby kon bij de geboorte niet meteen goed ademen en huilde niet. Dus er moest een tweede zuurstof generator aangesloten worden. Maar de tweede generator deed het niet en de andere werd al gebruikt voor de andere baby. Dus we konden de prematuur geen zuurstof geven. Maar geluk bij een ongeluk, ging de baby na een minuut huilen, waardoor hij beter ging ademen. Je ziet het vaker bij prematuren dat de longen nog niet optimaal ontwikkeld zijn waardoor de ademhaling vermoeilijkt wordt. Maar gelukkig ging de baby op tijd ademhalen en gaat het goed met hem.
Verder heb ik nog een sectio (keizersnee) gezien. Het is indrukwekkend te zien wat ze hier kunnen met de materialen wat ze hebben. Alleen het hoognodige hebben ze. Bijvoorbeeld: een apparaat om bloed weg te zuigen hebben ze niet en ze gebruiken ook geen echo bij een ruggenprik. Daarnaast worden de doeken die tijdens de operatie over een patiënt wordt neergelegd allemaal hergebruikt. Ze maken alles opnieuw steriel, dit scheelt weer in de kosten.
De chirurgen waren net begonnen en toen viel de stroom uit. Dit had voornamelijk als gevolg dat er geen licht meer kwam vanuit de lampen. De overige apparaten om te monitoren bleven draaien op de accu. De chirurgen gaven geen kick en bleven door gaan. Na een paar minuten was de stroom weer terug. Uiteindelijk is de keizersnee geslaagd.
De laatste dag van de week heb ik de arts geassisteerd met een opengesprongen keizersnee. De arts had de hechtingen verwijderd en toen is de wond opengesprongen. We hebben samen de wond verzorgt. De vrouw had zichtbaar veel pijn. Over pijn gesproken, wat mij erg opvalt geven de vrouwen geen kick tijdens het bevallen. Ze tonen geen emoties, een voorbeeld hiervan is dat het prematuurtje (waar ik het eerder over had). De baby huilde niet , dit is vaak een slecht tegen. Maar de moeder leek hier niks om te geven. Toen de baby wel ging huilen en dus goed ging ademhalen, was er ook geen opluchting of iets in die richting af te lezen van haar gezicht. Heel apart om dat te zien.
Kort om, ik heb binnen een week al ontzettend veel gezien en ik heb het hier super naar mijn zin. Dit was mijn eerste week in het ziekenhuis en op de verloskamers. Over een paar weken komt ik hier weer terug. Volgende week start ik op de operatiekamers. Ik heb er zin in!
En op de vraag of ik me laat bekeren tot gynaecoloog/verloskundige, daar sta ik nog steeds open voor! Dus Paulien….
Na de klok rond te hebben gevolgen en zitten te wachten kwamen we aan in het benauwde en warme Blantyre. Dat Malawiaanen heel relaxed zijn werd al snel duidelijk. We liepen vanuit het vliegtuig naar de paspoort controle. De mevrouw die de paspoorten controleerde zat ondertussen op haar telefoon. En de beveiliging er langs lag in een stoel te slapen.
De eerste nacht in Malawi hebben we overnacht in een backpackers hostel. Hiervan konden we nog genieten van een hamburger en lasagne. En dit hebben we ook gedaan.
De volgende dag werden we opgehaald door Paul, broer van William (hoofd van het ziekenhuis). Maar voordat we vertrokken zijn nog naar de supermarkt gegaan en hebben we een Malawiaans telefoon kaartje gekocht (om goedkoper te kunnen bellen/appen naar het thuisfront). 11:30 waren we eindelijk klaar voor vertrek richting Muona. En zou de veel beloven rit beginnen. Hans heeft met veel enthousiasme ons al veel verteld over de rit, en niks is er om gelogen. Het was waanzinnig. Door rivieren, bulten en kuilen. Ik keek mijn ogen uit.
Na een lange reis kwamen we 17:00 aan in Muona. Ik had echt het gevoel dat we in Afrika waren, dit kwam door de rit die we achter onze rug hadden en het weer natuurlijk (30 graden) en Nederland lag in één keer heel ver weg. Maar we werden ontvangen met de woorden: ‘goedemiddag’ en ‘een beetje warm.’ Dit waren de woorden van William, hij kan een beetje Nederlands. We schoten in de lach omdat we in het Nederlands werden ontvangen. Raphael (hoofd personeel zaken van het ziekenhuis) was ook aanwezig en heette ons ook welkom. We kregen meteen het gevoel dat we welkom waren. Dit deed mij goed. Na even gepraat te hebben zijn we snel naar ons huisje gegaan. Want we waren kapot.
Het huisje is vrij degelijk, alles is aanwezig om prima in te kunnen verblijven. Zie foto’s en oordeel zelf.
De volgende dag hebben we een rondleiding gehad door het ziekenhuis door Shelia (hoofdverpleegkundige). Alles is gelijkvloers en het zijn eigenlijk verschillende gebouwen die met opengangpaden verbonden zijn.
Ook hebben we rond rit gehad van Raphael door Muona. Hij heeft ons met zijn 27 jaar (!) oude pick up auto rond gereden. Ik sta van te kijken dat een 27 jaar oude auto het hier kan vol houden, want de auto´s lijden veel op dit terrein. Ik zat langs Raphael. Met mijn beste Engels (wat niet fantastisch is) hebben we toch nog veel kunnen praten. Zo hebben we het gehad over de verschillen in Nederland en Malawi, het auto rijden in Malawi en over zijn baan en waar hij vandaan komt. Dat maakte indruk, want Raphael komt uit een gezin, waar niet elke dag eten was. Hier was simpel weg geen geld voor. Ze leefde echt per dag en konden niet verder kijken. Toch heeft Raphael zich omhoog weten te werken tot een goede baan met een mooi huis en een gezin. Maar vooral de manier waarop. Omdat er geen geld was voor eten was er ook geen geld voor onderwijs. Dus Raphael ging werken voor een geitenboer, in ruil voor zijn arbeid kreeg hij een geit, en met die geit heeft hij onderwijs kunnen betalen. In één woord respect! Dat je uit z’n uitzichtloze situatie tot zo iets kan werken.
Na een weekend rust gehad te hebben, kon ik en Noah eindelijk beginnen op de verloskamers. Mijn eerste indruk was: wat primitief in vergelijking met Nederland. Maar eigenlijk kun je het op geen enkele front vergelijken met Nederland. Ik probeer zo min mogelijk de vergelijking te trekken met Nederland en Malawi. Het is gewoon een compleet andere wereld. Bijvoorbeeld de omgang met de patiënt is ook anders, de patiënten worden alleen op medisch gebied behandeld en het psychosociale wordt achterwegen gelaten. Ook in de ziekenhuis is alles zo relaxed, wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Dat is in Nederland het tegenovergesteld. Maar nu stop ik met vergelijken.
De eerste dag was erg rustig. We hebben moeders en kinderen gecontroleerd op vitale functies (temperatuur en bloeddruk) en nabloedingen, zodat ze met ontslag kunnen. We hebben een stuk of 20 moeders en baby’s gecontroleerd. Dit gebeurde allemaal met één dezelfde okselthermometer en één bloeddrukband, zonder dit schoon te maken tussen door, want dat kost ook weer geld.
De bevallingen gebeuren in een ruimte van 5 bij 4 meter. Hier staan twee bedden waarop vrouwen kunnen bevallen. Deze twee bedden worden gescheiden door een gordijn. In dezelfde ruimte staat het zuurstof generator voor baby’s die extra zuurstof nodig hebben. Dit was een aandoenlijk beeld overigens, want er zat een moeder de hele week (!) op de betonnen vloer met haar kindje in haar handen bij de zuurstof generator. Want het kindje had extra zuurstof nodig. Op een of andere manier kon het kindje op zich zelf niet voldoende zuurstof opnemen. Maar de oorzaak konden ze niet achter halen.
De eerste bevalling liet zich wachten tot de tweede dag. De baby die geboren werd, was een prematuur. De baby kon bij de geboorte niet meteen goed ademen en huilde niet. Dus er moest een tweede zuurstof generator aangesloten worden. Maar de tweede generator deed het niet en de andere werd al gebruikt voor de andere baby. Dus we konden de prematuur geen zuurstof geven. Maar geluk bij een ongeluk, ging de baby na een minuut huilen, waardoor hij beter ging ademen. Je ziet het vaker bij prematuren dat de longen nog niet optimaal ontwikkeld zijn waardoor de ademhaling vermoeilijkt wordt. Maar gelukkig ging de baby op tijd ademhalen en gaat het goed met hem.
Verder heb ik nog een sectio (keizersnee) gezien. Het is indrukwekkend te zien wat ze hier kunnen met de materialen wat ze hebben. Alleen het hoognodige hebben ze. Bijvoorbeeld: een apparaat om bloed weg te zuigen hebben ze niet en ze gebruiken ook geen echo bij een ruggenprik. Daarnaast worden de doeken die tijdens de operatie over een patiënt wordt neergelegd allemaal hergebruikt. Ze maken alles opnieuw steriel, dit scheelt weer in de kosten.
De chirurgen waren net begonnen en toen viel de stroom uit. Dit had voornamelijk als gevolg dat er geen licht meer kwam vanuit de lampen. De overige apparaten om te monitoren bleven draaien op de accu. De chirurgen gaven geen kick en bleven door gaan. Na een paar minuten was de stroom weer terug. Uiteindelijk is de keizersnee geslaagd.
De laatste dag van de week heb ik de arts geassisteerd met een opengesprongen keizersnee. De arts had de hechtingen verwijderd en toen is de wond opengesprongen. We hebben samen de wond verzorgt. De vrouw had zichtbaar veel pijn. Over pijn gesproken, wat mij erg opvalt geven de vrouwen geen kick tijdens het bevallen. Ze tonen geen emoties, een voorbeeld hiervan is dat het prematuurtje (waar ik het eerder over had). De baby huilde niet , dit is vaak een slecht tegen. Maar de moeder leek hier niks om te geven. Toen de baby wel ging huilen en dus goed ging ademhalen, was er ook geen opluchting of iets in die richting af te lezen van haar gezicht. Heel apart om dat te zien.
Kort om, ik heb binnen een week al ontzettend veel gezien en ik heb het hier super naar mijn zin. Dit was mijn eerste week in het ziekenhuis en op de verloskamers. Over een paar weken komt ik hier weer terug. Volgende week start ik op de operatiekamers. Ik heb er zin in!
En op de vraag of ik me laat bekeren tot gynaecoloog/verloskundige, daar sta ik nog steeds open voor! Dus Paulien….
-
07 Mei 2017 - 18:57
Marcel:
Joost, een heel verhaal. Leuk en interessant om je belevenissen te zien. Geweldig! En fijn dat je het zo naar je zin hebt. Kom je nog wel terug? Of blijf je daar? -
07 Mei 2017 - 21:15
Paulien Verhoeven:
Geweldige verhalen Joost, wat schrijf je het mooi en herkenbaar op! En wat ik eerder al zei, van harte welkom! -
07 Mei 2017 - 21:20
Nellie:
Mooi om je ervaringen te lezen, het is een totaal andere wereld.
Vind het fijn om te lezen dat je het er zo goed naar de zin hebt. Geniet er van .We kijken uit naar je volgende update.
Groetjes Henny en Nellie -
08 Mei 2017 - 08:02
Annemiek:
Hey Joost, kei leuk jouw verhaal , ik ben trots op je, vele groetjes van mij. -
08 Mei 2017 - 08:32
Anton En Wenda:
Hoi Joost, wat fijn om te horen dat je t goed naar je zin hebt! En wat heb je al veel beleefd en gezien. Geniet ervan en we zien uit naar het volgende verslag. Groetjes van ons allemaal -
08 Mei 2017 - 12:21
Ome Jo :
hallo Joost
Ik heb met verbazing en grote bewondering jou eerste kennismaking met Malavie gelezen
k heb de indruk dat jij daar veel en goed werk zult kunnen gaan doen ik wens je daar veel succes mee
Ik vind het fijn dat langs deze weg op de hoogte mag blijven van alles wat je daar beleeft
Morgenvroeg ga ik met mama naar het C W Z voor een heupoperatie , aan de ene kant ben ik voor
drie jaar al geholpen ,anders had jij dat de volgende keer kunnen doen Haha want met bevallingen
is hier weinig te verdienen , Joost weet dat we iedere dag aan jullie denken dat geld ook voor Robin en
Anke ,met heel veel respect groet ik je vanuit een koud en nat Ewijk het ga je goed
Om Jo
-
08 Mei 2017 - 15:08
Marja Van Roosmalen:
Hoi Joost,
Wat een prachtig verhaal je verwoordt het zo mooi. Ook ik kijk weer uit naar volgende week!
En voor jouw een ontzettende mooie ervaring daar. En wat je ook schrijft je kunt Malawi absoluut niet vergelijken met Nederland! Ook heel apart zoals de vrouwen daar reageren heel bijzonder. Heel veel succes deze week! Lieve groetjes uit een fris Nederland -
08 Mei 2017 - 15:48
Lambert En Gerrie:
Hoi Joost,een mooi verhaal ik sta ervan te kijken wat je daarallemaal doet.
Had ik voor 3jaar terug niet kunnen bedenken klasse hoor.
en je vindt het ook leuk en mooi werk,ga zo door,we houden via de mail contact. -
08 Mei 2017 - 16:15
Oma En Opa :
Hallo joost .wat een ervaring en een heel prachtig verslag, zo kunnen wij je blijven volgen.wij zijn heel blij dat jehet heel goed naar je zin hebt. Ga zo door met goede moed. Veel liefs en groetjes van opa en oma. -
08 Mei 2017 - 21:20
Aniek:
Hee Joost,
Leuk om je verhalen te lezen. Geniet van de mooie tijd en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Liefs Aniek -
09 Mei 2017 - 18:47
Taco En Ingeborg:
Hoi Joost, leuk verslag om te lezen. Het is wel erg basic inderdaad. Helemaal als je ziet hoe Robin (neef van Wesley) woont in Aruba. Wel een hele belevenis voor je. Je kunt zo toch wel heel veel leren. Veel succes verder en we kijken uit naar je volgende update. Gr. Taco en Ingeborg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
